Artikel in de Klei
Afgelopen voorjaar werd ik gevraagd mee te doen aan de rubriek 'Van inspiratie tot creatie' in keramisch magazine 'de Klei'. Hier een foto van het artikel en het artikel bijgevoegd.
Geschiedenis- daar heb ik nooit iets aan gevonden- totdat mijn oudste zoon geschiedenis ging studeren en mij vroeg zijn essays te corrigeren. Voordat ik het wist werd ik de 11e en 12e eeuw ingezogen en reisde ik mee met de 1e en 2e Kruistocht. Onze verleden tijd werd daarmee een grote inspiratiebron.
In december 2017 was ik de kerk in Jorwert ( 11e eeuw) om te kijken wat deze locatie kon bieden voor een expositie. Ik keek naar de muren, voelde de grafstenen onder mijn voeten, hoorde de stilte en rook de ouderdom van de kerk. Ik bedacht me, hoeveel mensen, hoeveel generaties al in deze kerk samen waren gekomen. Ze hadden lief en leed gedeeld, in stilte geleden, samen het leven gevierd. Iedere generatie in z'n eigen tijdscocon gegroeid, tot ontwikkeling gekomen en uitgevlogen, de toekomst overlatend aan de volgende generatie. Wat doe je met je eigen geschiedenis, wat geef je door - of juist niet.
Terwijl ik dat allemaal stond te bedenken zag ik ze ineens voor mij: cocons als overblijfselen de sporen dragend van hun tijd. De cocons bestonden al, mijn handen moesten ze alleen nog maken.
Het is vanaf dit moment alsof ik werk naar levend model. Alle technieken die ik beheers komen dan samen; draaien, handvorm, combineren van porselein met klei, fotolithografie, etsen.. Soms gebruik ik muziek of foto's om de beeldenstroom op gang te brengen, zo luisterde ik bij het ontstaan van deze serie naar Gregoriaanse gezangen en verdiepte ik mij in de architectuur van de Cisterciënzer abdijen.
Dat is hoe ik werk, eerst doe ik indrukken op, dan volgt vaak ook nog een broedperiode waarin ik me vreselijk voel, niks lukt en ik mijn atelier wil opdoeken, totdat alles ineens op zijn plek valt. Met als resultaat objecten die recht uit mijn ziel komen.
Geschiedenis- daar heb ik nooit iets aan gevonden- totdat mijn oudste zoon geschiedenis ging studeren en mij vroeg zijn essays te corrigeren. Voordat ik het wist werd ik de 11e en 12e eeuw ingezogen en reisde ik mee met de 1e en 2e Kruistocht. Onze verleden tijd werd daarmee een grote inspiratiebron.
In december 2017 was ik de kerk in Jorwert ( 11e eeuw) om te kijken wat deze locatie kon bieden voor een expositie. Ik keek naar de muren, voelde de grafstenen onder mijn voeten, hoorde de stilte en rook de ouderdom van de kerk. Ik bedacht me, hoeveel mensen, hoeveel generaties al in deze kerk samen waren gekomen. Ze hadden lief en leed gedeeld, in stilte geleden, samen het leven gevierd. Iedere generatie in z'n eigen tijdscocon gegroeid, tot ontwikkeling gekomen en uitgevlogen, de toekomst overlatend aan de volgende generatie. Wat doe je met je eigen geschiedenis, wat geef je door - of juist niet.
Terwijl ik dat allemaal stond te bedenken zag ik ze ineens voor mij: cocons als overblijfselen de sporen dragend van hun tijd. De cocons bestonden al, mijn handen moesten ze alleen nog maken.
Het is vanaf dit moment alsof ik werk naar levend model. Alle technieken die ik beheers komen dan samen; draaien, handvorm, combineren van porselein met klei, fotolithografie, etsen.. Soms gebruik ik muziek of foto's om de beeldenstroom op gang te brengen, zo luisterde ik bij het ontstaan van deze serie naar Gregoriaanse gezangen en verdiepte ik mij in de architectuur van de Cisterciënzer abdijen.
Dat is hoe ik werk, eerst doe ik indrukken op, dan volgt vaak ook nog een broedperiode waarin ik me vreselijk voel, niks lukt en ik mijn atelier wil opdoeken, totdat alles ineens op zijn plek valt. Met als resultaat objecten die recht uit mijn ziel komen.
28 juli 2019
